Ο Βασίλης Θεοχαράκης συνεχίζει ακατάπαυστα να μας ξαφνιάζει με τη συνέπεια και τη δύναμη της αλήθειας του οραματικού του κόσμου. Η τωρινή του δουλειά, με το γνώριμο ζωγραφικό του ύφος, κουβαλά την ανάσα της Ελλάδας. Έτσι, συνεχίζει να ζωγραφίζει την άκρη μιας παραλίας, κάθε φορά από ένα διαφορετικό νησί του Αιγαίου ή του Ιονίου, με τις πευκόφυτες απολήξεις, θαρρείς κόβοντας σου την αναπνοή, με την αξεπέραστη ομορφιά τους. Ο Θεοχαράκης, είναι τοπιογράφος που εμμένει στις ομορφιές και το φως της Ελλάδας, αν και πολυταξιδεμένος σχεδόν στα πέρατα του κόσμου.

Ακούραστος και ενθουσιώδης απέναντι στην τέχνη, πραγματοποίησε το 2019, τη δέκατη τέταρτη ατομική του έκθεση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τον δηλωτικό τίτλο Ζωγραφική Οδύσσεια. Πρόκειται για έργα, της χρονικής περιόδου 1999-2015, τα οποία αντανακλούν την εμμονή του στην προσέγγιση και στην ερμηνεία του θαύματος της φύσης. Έργα που θαρρώ ότι για τον δημιουργό συμπορεύονται με τον στοχασμό του Ανδρέα Κάλβου, «ότι είναι η γη παράδεισος και η ζωή μία». Και όπως αναφέρω στον ομότιτλο πολυσέλιδο κατάλογο των εκδόσεων Μέλισσα: «ο Θεοχαράκης, άνθρωπος οξείας αντίληψης, προφητικός και ανατρεπτικός, μας εισάγει σε μια άλλη πραγματικότητα, στα όρια της ορατής αλήθειας. Ο ζωγραφικός του κόσμος αποκαλύπτει ένα ταξίδι ανάμεσα στα τοπία της Ελλάδας, τις αναμνήσεις, τα όνειρα και το μυστήριο. Έναν άλλο κόσμο εικόνων, που επιχειρεί να κατακτήσει το ρυθμό του σύμπαντος, αποτυπώνοντας άλλοτε ερημικές ακτές νησιών και άλλοτε ανεξερεύνητα δάση, που ολοκληρώνουν δύο από τις μεγαλύτερες ενότητες του έργου του».

Ο Θεοχαράκης, με την πολύχρονη καλλιτεχνική του πορεία, παραμένει σταθερός στις αρχές του: σχεδιαστική οξύτητα, αρμονικές χρωματικές αντιπαραθέσεις, σοφή συνθετική δομή. Μέσα από τις εικόνες του, μας ταξιδεύει σε χώρους, εκεί, όπου πέρα από την αδιατάραχτη σιωπή, κυριαρχούν αδιάκοπα το μυστηριακό φως και τα διαρκώς παλλόμενα στοιχεία της φύσης.

Η φύση και ο άνθρωπος, το πνεύμα και η γνώση αποτελούν το πεδίο της δημιουργικής του δράσης, καθώς αφήνεται στη φαντασία για να τον οδηγήσει σε χώρους πνευματικής εγρήγορσης, μέσα από συγκεκριμένες ζωγραφικές προτάσεις. Η τέχνη για τον ίδιο είναι, εξάλλου, πάντα μια διαδικασία ανάμεσα στο πραγματικό και το υπερ-πραγματικό, ανάμεσα στην εικόνα και το εννοιολογικό αντίκρισμά της.

H τέχνη για τον ίδιο παραμένει πάντα πηγή γνώσης. Έτσι, μας παραδίδει έναν κόσμο πρωτόφαντων ζωγραφικών εικόνων, που ενδυναμώνουν την πεποίθηση μας ότι εδώ αρχίζει ένα δικό του ταξίδι που δεν έχει τέλος, όπως ακριβώς συμβαίνει στα όνειρα. Γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την ενότητα των πρόσφατων είκοσι τοπίων του, και των τριάντα πέντε υδατογραφιών του, έργα που αποκαλύπτουν, με τον πιο εμφατικό τρόπο, τη συνέπεια και το πάθος του απέναντι στη ζωγραφική και τη φύση. Έτσι, η ζωγραφική του Οδύσσεια δεν έχει τέλος, όπως προκύπτει από τις δύο τελευταίες εκθέσεις του, στις Βρυξέλλες και τώρα στην Αθήνα.

Ο Βασίλης Θεοχαράκης μυήθηκε στα μυστικά της μεγάλης ζωγραφικής από τον δάσκαλο του, Σπύρο Παπαλουκά, πείθοντάς μας σε όλη τη διαδρομή της εβδομηντάχρονης καλλιτεχνικής του πορείας ότι κατέκτησε τη δική του έκφραση. Ο μεγάλος ανανεωτής της ελληνικής ζωγραφικής, Σπύρος Παπαλουκάς, έλεγε: «Η επιστροφή στη φύση είναι κάτι που κοστίζει και ζητάει θυσίες, ιδιαίτερα στην αρχή. Αλλά χρειάζεται να συνεχίσει κανείς δημιουργικά την παράδοση για να μπορέσει να οδηγηθεί στη μνημειακή τέχνη. Η φύση είναι το θαύμα του Θεού και η τέχνη το θαύμα του ανθρώπου». Η ζωγραφική για τον Θεοχαράκη εκφράζει πάντα ένα πνεύμα ελευθερίας, μια βαθιά πίστη απέναντι στη φύση, το χρώμα και τη φόρμα. Επίμονα, όλα αυτά τα χρόνια, ασκεί το βλέμμα του στην κατάκτηση μιας λιτής ζωγραφικής έκφρασης και καταφέρνει να αποτυπώσει με ευλάβεια τις ανεπανάληπτες στιγμές του φωτός. Εκείνο που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι η ποιητική απόδοση του χώρου-τοπίου ποιώντας εικόνες μορφικής τόλμης. Οι ακτές, τα αδιάβατα δάση μαζί με τις τρικυμιώδεις θάλασσές του αποκαλύπτουν την αιώνια πνοή της ελληνικής φύσης.

Και όπως έχω γράψει παλαιότερα στο βιβλίο, Θεοχαράκης: Ζωγραφική 2007-2013, εκδόσεις Μέλισσα: «Η θάλασσα και ο βυθός της, οι τρικυμιώδεις θάλασσες, οι λυρικές ακτές, τα σύννεφα και τα μοναστήρια του Αγίου Όρους, τα αδιάβατα δάση, εκφράζουν τα προσφιλή του θέματα». Παράλληλα, η υδατογραφία αποτελεί πεδίο της ατέρμονης δημιουργικής του δράσης τις τελευταίες δεκαετίες. Οι ψαράδες του Αιγαίου και του Ιονίου, περισσότερο από σαράντα χρόνια, συναντούν στα πιο απόμακρα μέρη μια γνώριμη μορφή, έναν λεπτοκαμωμένο άντρα που ζωγραφίζει τις πρώτες μεσημεριανές ώρες πάνω σε ένα φουσκωτό, προσπαθώντας να διατηρήσει την ισορροπία του, για να αποδώσει, με υδατοχρώματα, τις μαγευτικές ομορφιές, από τους Αντίπαξους και το Μαραθονήσι έως την Πολύαιγο και τη Δωρούσα, τον Πόρο και την Ύδρα έως την Ιθάκη και το Μεγανήσι. […]