Ημερομηνία/Ώρα
30/01/2022
12:00 - 13:30

Τοποθεσία
Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών & Μουσικής Β&Μ Θεοχαράκη

Πώς μοιάζει ένα γλυπτό ή ένας πίνακας στη σύγχρονη τέχνη; 

Τα παιδιά γνωρίζουν, μαθαίνουν και παίζουν με τα έργα σύγχρονων καλλιτεχνών. Χρησιμοποιώντας τα, αναπάντεχα πολλές φορές, υλικά των καλλιτεχνών, δημιουργούν το δικό τους πρωτότυπο εικαστικό έργο. Με την εικαστικό Βασιλική Σηφοστρατουδάκη.

30 Ιανουαρίου 2022

Μέσω μιας ζωγραφιάς γνωριζόμαστε, συζητάμε, γευόμαστε. Με αφορμή το έργο της Μαρίας Παπαδημητρίου T.A.M.A Hotel Grande 2005, τα παιδιά συζητούν για τη σύγχρονη τέχνη, μέσα από πρακτικές της καθημερινότητας. Χρησιμοποιώντας χαρτιά, σχεδιάζουν το αγαπημένο τους φαγητό, μαχαιροπίρουνα και ποτήρια, γεμίζοντάς τα µε φανταστικά ή υπαρκτά φαγητά. Ένα μοτίβο, όπως το καρό τραπεζοµάντηλο, δηµιουργείται ως φόντο. Καθώς το εργαστήριο εξελίσσεται, τα παιδιά µετακινούνται και ζωγραφίζουν στα έργα των νέων τους φίλων, «κερνώντας» έτσι το σχέδιο τους και εντείνοντας την ιδέα του µοιράσµατος, όπως και στο κοινό τραπέζι της καλλιτέχνιδας. Έπειτα, τα παιδιά ενώνουν και «µοιράζονται» το τραπέζι που έχουν δηµιουργήσει, φτιάχνοντας µία αναπαράσταση του έργου της Μαρίας Παπαδηµητρίου.

13 Φεβρουαρίου 2022

Ζωντανεύοντας έναν πήλινο κήπο. Με αφορμή το έργο του Παντελή Χανδρή «SCHATTENENTBLÖSSTER». Το εργαστήριο ξεκινάει από τον κήπο του Ιδρύματος Θεοχαράκη, όπου τα παιδιά συλλέγουν τα φύλλα που τα εντυπωσιάζουν και στη συνέχεια συζητούν για την ποικιλία τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Σαν μεγεθυντικοί φακοί, τα παρατηρούν και τα περιγράφουν. Κρύβονται στα φύλλα και βλέπουν τον κόσµο µέσα από αυτά, µε τη φαντασία τους ή και σε πραγµατικό χώρο. Χρησιμοποιώντας τα φύλλα, πηλό και σύρµατα, τα παιδιά φτιάχνουν τον δικό τους πήλινο κήπο, δημιουργώντας φύλλα που µιµούνται αυτά που έχουν συλλέξει και παίρνοντας ιδέες από φωτοτυπίες. 

13 Μαρτίου 2022

Μπορώ να κρυφτώ μέσα στις ψηφίδες; Με αφορμή το έργο της Ρένας Παπασπύρου Εικόνες στην ύλη, τα παιδιά συζητούν για τη σύγχρονη τέχνη και τη σχέση της µε τον δηµόσιο και τον ιδιωτικό χώρο, τις κρυψώνες των εικόνων, καθώς αφηγούνται εµπειρίες, συνδέοντας τη φανταστική εικόνα µε τη ρεαλιστική. Τι θα γινόταν αν το πάτωµα ανέβαινε στο ταβάνι; Η Ρένα Παπασπύρου, σαν µικρό παιδί, φανερώνει τα πρόσωπα που κρύβονται µέσα στο µωσαϊκό και τα ζωγραφίζει µε τον µαρκαδόρο της. Έτσι και τα παιδιά, βρίσκουν τις κρυφές εικόνες ανάµεσα στις ψηφίδες και τις σχεδιάζουν µε το µαρκαδόρο τους, δηµιουργώντας στο τέλος τον δικό τους μωσαϊκό τοίχο.

10 Απριλίου 2022

Χτίζω, ονειρεύομαι, εξιστορώ. Πού υπάρχει το θέατρο; Με αφορμή το έργο του Κωστή Βελόνη. Το πολυσύνθετο έργο του Κωστή Βελόνη αφηγείται και θυμίζει κάτι μεταξύ παιχνιδιού και μνημείου. Η γλυπτική δημιουργείται από γεωμετρικά σχήματα, υλικά που χτίζουμε, εικόνες από το θέατρο, σκάλες, ήλιο, κολώνες και άλλα αναπάντεχα υλικά. Άλλες φορές τα γλυπτά γίνονται τόσο μικρά, όσο μία μακέτα, και άλλες παίρνουν φυσικό μέγεθος. Τα παιδιά, βλέποντας το έργο του καλλιτέχνη, συνδέουν τη σύγχρονη τέχνη με την ιστορία, το θέατρο και τη λογική του lego. Στο τέλος, φτιάχνουν τη δική τους µακέτα, παίρνοντας αφορµή από τα υλικά και τα σύµβολα, που χρησιµοποιεί ο καλλιτέχνης. 

8 Μαΐου 2022

Ο χορός των γλυπτών. Με αφορμή το έργο της Γεωργίας Σαγρή, Dynamis, 2017. Το έργο της Γεωργίας Σαγρή, συνθέτει τον χορό µε τον δηµόσιο χώρο, τη γλυπτική και την παράδοση. Στο εργαστήριο τα παιδιά δημιουργούν ένα γλυπτό με χαρτόνια και δοµικά υλικά, συνδέοντάς τα µε γεωµετρικά σχήµατα από χαρτόνι. Το έργο τους ολοκληρώνεται µε τον τίτλο του, ο οποίος αφηγείται την ιστορία του. 

Κυριακή, 12:00-13:30

Κόστος μεμονωμένης συνάντησης: 15€

Κλείστε το εισιτήριό σας εδώ

Μέτρα προστασίας από τον covid-19

Στο πρόγραμμα τηρούνται τα απαιτούμενα μέτρα υγειονομικής προστασίας των επισκεπτών και των εργαζομένων από τον covid-19.

Βασιλική Σηφοστρατουδάκη

Η Βασιλική Σηφοστρατουδάκη είναι εικαστικός και εκπαιδευτικός, απόφοιτος της Ανώτατής σχολής καλών τεχνών Αθηνών και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου MA Fine Art, Piet Zwart Institute, Willem de Kooning Academy. Η καλλιτεχνική της πρακτική εκκινεί «μηχανισμούς περιέργειας» επιχειρώντας μέσα από χωρικές και επιτελεστικές παρεμβάσεις/σημειώσεις να ανασυνθέσει νέα αντιληπτικά περιβάλλοντα. Η (αυτό)-παρατήρηση, η καθημερινή εμπειρία, η ταξινόμηση ως έκφραση συγκρίσεων, παραθέσεων και μετακινήσεων αποτελούν τους τρόπους για να προκληθούν νοηματοδοτήσεις και συσχετισμοί. Πλαστικές χειρονομίες, ρευστές υλικότητες, ποιητικοί αυτοσχεδιασμοί και χορογραφίες συναντιούνται με διεπιστημονικές πρακτικές και εργαλεία από την ανθρωπολογία, την αρχιτεκτονική και τη φιλοσοφία για να δημιουργήσουν συμπλέγματα συμβάντων, να προκαλέσουν ενεργητικές διαδικασίες και να ενεργοποιήσουν πολυφωνικά εγχειρήματα -Yellow Brick- που επεκτείνουν και συμπληρώνουν αισθητικές και πολιτικές προοπτικές.